Zamek w Łące Prudnickiej

Łąka Prudnicka [niem. Gräflich Wiese, cz. Lúka, Louka Prudnicka, śl. Prudńicko Łůnka]

Początki wsi sięgają okresu po roku 1241, gdy obszary te zostały skolonizowane po spustoszeniach dokonanych przez najazd Tatarów. Po kilku zmianach właścicieli, osada znalazła się w rękach książąt niemodlińskich. To prawdopodobnie oni wznieśli tu w XV wieku imponujący murowany zamek. W 1481 roku kasztelanię prudnicką wraz z Łąką nabył szlachecki ród von Wurben.

W 1592 roku wieś przeszła w posiadanie rodziny Tschentschau-Mettich. Nowi właściciele, zgodnie z ówczesnym nurtem renesansowej architektury, przekształcili zamek w czteroskrzydłową rezydencję z wewnętrznym dziedzińcem. Budynki, dwukondygnacyjne i częściowo podpiwniczone, zdobiła delikatna dekoracja sgraffitowa. Wjazd z sienią przejazdową umieszczono w skrzydle południowym. Mettichowie, będąc wyznawcami protestantyzmu, równocześnie pozostawali wiernymi katolickiemu cesarzowi. W uznaniu ich zasług w 1605 roku cesarz nadał Joachimowi Mettichowi tytuł barona. Pod koniec życia Mettich przeszedł na katolicyzm i wznosił kaplicę w północnej części skrzydła wschodniego zamku.

Zamek w Łące Prudnickiej pozostawał w posiadaniu rodziny Mettich do roku 1825, stanowiąc centrum ich majątku. To miejsce, nasycone historią i bogate w architektoniczne detale, przetrwało wieki jako świadek przemian, od najazdu Tatarów po zawirowania religijne i rodzinne losy właścicieli.

Po roku 1825 zamek kilkukrotnie zmieniał właściciela. W 1830 roku dobra w Łące Prudnickiej, wcześniej znane jako Łąka Hrabiowska od 1742 roku, zostały odkupione przez Johann Karla Sedlnitzky-Odrowaz von Choltitz, znanego przedstawiciela morawskiej szlachty. Około 1840 roku zamkowa kaplica została niestety zburzona. W latach 1875-83 przeszła przez neogotycką przebudowę, podczas której wzniesiono kwadratową wieżę w południowo-zachodnim narożniku.

Ostatnim właścicielem zamku był Hermann von Choltitz [*], pełniący funkcję starosty powiatu prudnickiego. W marcu 1945 roku, obawiając się zbliżającego się frontu, opuścił on swoją posiadłość wraz z rodziną. Pozostawiony bez opieki, zamek padł łupem rabusiów i uległ dewastacji

W latach 50. XX wieku obiekt był wykorzystywany przez Stadninę Koni w Prudniku. Na początku XXI wieku, stał się prywatną własnością, licytowaną przez komornika w 2006 roku. Nabywcą okazał się przedsiębiorca z Podhala, który obiecywał utworzenie tu w krótkim czasie centrum hotelowo-restauracyjnego. Niestety, żadne prace konserwatorskie ani zabezpieczające nie zostały przeprowadzone, co doprowadziło do dalszej degradacji obiektu. Miejmy nadzieję, że w przyszłości doczekają go lepsze czasy.

Mimo postępującej dewastacji, wszystkie skrzydła zamku zachowały się. W południowo-zachodnim narożniku wznosi się neogotycka wieża, natomiast w południowo-wschodnim narożniku znajduje się okrągła baszta zwieńczona stożkowym dachem. Na elewacjach można jeszcze dostrzec resztki renesansowych dekoracji sgraffitowych. W zrujnowanych wnętrzach przetrwało kilka sklepień kolebkowych z lunetami.

[*] Hermann von Choltitz (1894-1966) był synem pruskiego kapitana o tym samym imieniu i jego żony Antonii z domu von Carlowitz. Jego starsza siostra Antonie wyszła za generała kawalerii Otto von Garniera.

Herman był bratankiem Dietricha von Choltitza (urodzonego 9 listopada 1894 roku w Łące Prudnickiej), który był niemieckim wojskowym w stopniu generała piechoty i wojennym gubernatorem Paryża w czasie II wojny światowej. Służył w Wehrmachcie III Rzeszy, a także w Reichswehrze Republiki Weimarskiej i Armii saskiej podczas I wojny światowej. Zasłynął jako „Zbawca Paryża” za sprzeciwienie się wykonaniu rozkazu Adolfa Hitlera, który nakazywał zniszczenie miasta, za co in absentia został skazany na karę śmierci, niewykonaną z uwagi na fakt znajdowania się w niewoli.

Jego syn, Timo von Choltitz próbował bezskutecznie odzyskać ów zamek.

W latach 80. XX wieku w zamku mieścił się hotel. W 2006 zamek został zlicytowany przez Przemysława Krokowskiego i Marię Bodgani, którzy zapowiadali przebudowę zamku na centrum hotelowo–konferencyjne. Od tej pory popada w ruinę…

styl architektoniczny: neogotyk

architekci:

budowa : XVI w.

rozbudowa : 1593 r. / 1646 r. budowa kaplicy z późniejszą przebudową w 1840r / 1874-1883 r. przebudowa zamku na budowlę neogotycką

dostępność obiektu: obiekt dostępny

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

201/56

lokalizacja: 50°18′37″N 17°31′42″E

linki: